مقدمه: تغییرات بزاقی و تغییرات در سیستم دفاعی میزبان در دیابت و اثر این بیماری بر دندان می تواند باعث پوسیدگی و از دست رفتن دندانها شود. رژیم غذایی کم کربوهیدارت و کنترل دقیق بیماری باعث کاهش پوسیدگی در افراد دیابتی می شود. این مطالعه جهت بررسی میزان آسیبهای دندانی در بیماران دیابتی غیروابسته به انسولین انجام شد.روش کار: در این مطالعه که به صورت مورد، شاد انجام شد، تعداد 151 بیمار 35 تا 80 سال مبتلا به دیابت غیر وابسته به انسولین به عنوان گروه مطالعه و تعداد 151 نفر 35 تا 80 سال بدون بیماری فوق به عنوان شاهد بررسی شدند. سپس تمام افراد معاینه دهانی شده شاخص های DMFT در دو گروه مقایسه شد. نتایج با استفاده از آزمونهای t و ضریب همبستگی تجزیه و تحلیل شدند.نتایج: میانگین DMFT در افراد دیابتی برابر 16.9±7.79 و بطور معنی داری بیشتر از افراد سالم بود (P<0.001). پوسیدگی در افراد دیابتی و سالم متفاوت معنی داری نشان نداد، ولی دندانهای از دست رفته در افراد دیابتی بیشتر از افراد سالم بود (P<0.001).نتیجه گیری: بیشتر بودن شاخص DMFT و دندانهای از دست رفته در بیماران دیابتی می تواند به علت ضعیف بودن بهداشت دهان در این بیماران و یا تغییرات بزاق و بافتهای نگهدارنده باشد که دندانها فورا پوسیدگی شدید پیدا کرده و یا استحکام خود را از دست داده بطوری که قابل ترمیم نبوده و کشیده می شوند.

این مطالعه تاثیر بیماری دیابت بر شنوایی بیماران مبتلا به بیماری دیابت غیروابسته به انسولین را بررسی نموده است. در این مطالعه 130 بیمار دیابتی و 100 فرد سالم انتخاب شدند بیماران دیابتی به دو گروه دیابت و پای دیابتی تقسیم شدند پس از انتخاب افراد مورد مطالعه، آنها توسط کارشناس شنوایی سنجی که شامل PTA، Impedance audiomatry، SDS، SRT بود قرار گرفتند. PTA در فرکانسهای 250 ، 500 ، 1000 ، 2000 ، 4000 و 8000 هرتز انجام شد. جهت مقایسه آستانه های شنوایی به دو گروه مختلف فرکانسهای پایین (شامل 250، 500، 1000 و 2000) و فرکانسهای بالا (4000 و 8000) تقسیم شدند. سپس مقادیر آستانه شنوایی با استفاده از آزمون t با یکدیگر مقایسه شد. مقادیر P کمتر از 5% معنی دار تلقی شد. در فرکانسهای پایین اختلاف آستانه 3.5 دسی بل و در فرکانسهای بالا 1.5 دسی بل وجود داشت که از نظر آماری معنی دار بود. میانگین آستانه ها در گروه بیمار در تمام فرکانسها 18.6±9.4 و در گروه شاهد 12.6±3.7 بود. تفاوتی بین بیماران دیابتی و بیماران پای دیابتی از نظر کاهش شنوایی وجود نداشت. از نظر طول دوره بیماری با افزایش طول دوره بیماری کاهش شنوایی میانگین SDS در بیماران 99% بود که نشانه سالم بودن سیستم مرکزی شنوایی است. بین گوش راست و چپ نیز اختلاف معنی داری وجود نداشت از نظر گروههای سنی نیز تفاوت معنی دار آماری وجود نداشت.

مقدمه: شیوع بیماری های خود ایمنی تیروئید (AITD) در بیماران مبتلا به دیابت نوع اول (DM1) به طور قابل توجهی بالاست. بعضی گزارش ها حاکیست که احتمال AITDدر DM1 ده برابر افراد عادی جامعه است که منطبق با ماهیت اتوایمون هر دوی این بیماری هاست. چون بیشتر موارد هیپرگلیسمی ناشی از دیابت نوع دوم (DM2) است، به دشواری می توان گزارشی از شیوع بیماری های خود ایمنی تیروئید در این افراد یافت.هدف: هدف این مطالعه تعیین شیوع AITD در بیماران مبتلا به دیابت است.مواد و روش ها: 663 بیمار دیابتی (62 نفرDM1  و 601 نفرDM2) بررسی شدند. بیماران به طور اتفاقی از بین مراجعان به یک درمانگاه بیماری های غدد درون ریز انتخاب شدند. 467 نفر زن و 196 نفر مرد با طیف سنی 84-8 ساله بودند. طبق یک برنامه غربالگری، آزمایش های تیروئید (حداقل یک TSH حساس) در تمام بیماران انجام شد. نتایج: به طور کلی 39 نفر (5.8%) به بیماری های خود ایمن تیروئید (گریوز و هاشیموتو) با شیوع 8% و 5.6% به ترتیب در بیماران دچار DM1  و DM2  مبتلا بودند.نتیجه گیری: شیوع بیماری های خود ایمنی تیروئید در بیماران دچار DM1 وDM2  به طور مشخصی بالاست. و لیکن در بیماران DM2 برخلاف DM1  افزایش شیوع AITD نمی تواند نمایانگر ارتباط واقعی بین این دو بیماری باشد. لذا ارزش غربالگری و ارزیابی عملکرد تیروئید در این افراد مورد تردید است.

زمینه و هدف: کیفیت زندگی بیانگر مقیاسی از فعالیت فیزیکی و اجتماعی و همچنین سلامت روانی است و به عنوان یکی از شاخص ها و مولفه های مهم سلامت محسوب می شود. کیفیت زندگی و مهار سوخت و ساز قندخون دو شاخص مهم در درمان بیماری دیابت محسوب می شوند. مطالعه حاضر با هدف مقایسه کیفیت زندگی در بیماران دیابتی و غیردیابتی انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی - تحلیلی، 100 نفر بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 با سن 20 سال به شیوه نمونه گیری تصادفی سیستماتیک از بین بیماران مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان ولی عصر (عج) انتخاب شدند و کیفیت زندگی آنان با کیفیت زندگی 100 فرد غیردیابتی که از نظر متغیرهای جمعیت شناختی با گروه مورد همسان بودند، با استفاده از پرسشنامه کیفیت زندگی SF36 مورد ارزیابی و مقایسه قرار گرفتند. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (ویرایش 15) و آزمون های آماری خی دو، من ویتنی یو و کروسکال والیس در سطح معنی داری P<0.05 تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: از نظر متغیرهای جمعیت شناختی تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. کیفیت زندگی افراد مبتلا به دیابت به طور معنی داری در تمامی ابعاد کمتر از افراد سالم بود. زنان به طور کلی در هر دو گروه از کیفیت زندگی بالاتری برخوردار بودند (P<0.05). بیماران با سطح تحصیلات دیپلم و فوق دیپلم نسبت به سایر گروه های تحصیلی کیفیت زندگی بالاتری داشتند (P<0.05). نمره کیفیت زندگی در افراد مجرد نسبت به متاهلین بیشتر بود (P<0.05). با افزایش سن، کیفیت زندگی در بیماران دیابتی کاهش نشان داد (P<0.001).نتیجه گیری: بر اساس نتایج این تحقیق، برنامه ریزی به منظور مداخلات درمانی و مراقبتی کامل تر و دقیق تر برای مهار بهتر بیماری و عوارض ناشی از آن و در نتیجه ارتقای کیفیت زندگی افراد مبتلا به دیابت پیشنهاد می شود.

انسولین را بررسی می کند. در این مطالعه 150 بیمار دیابتی و 150 فرد سالم انتخاب شدند. بیماران بر حسب وجود عوارض (نوروپاتی، نفروپاتی، رتینوپاتی، فشار خون بالا، بیماریهای عروقی و هیپرلیپیدمی) و عدم آن به دو گروه اصلی تقسیم گردیدند. پس از انتخاب افراد مورد مطالعه، آنها توسط تکنسین های شنوایی سنجی تحت معاینات گوش قرار گرفتند.این معاینه شامل اودیومتری با تون یکنواخت (PTA) از انتقال هوایی و استخوانی بود. افرادی که طبق این معاینات دچار کاهش هدایت استخوانی بودند نیز از مطالعه خارج شدند.PTA  برای افراد در فرکانسهای 500، 1000، 2000، 4000 و 8000 هرتز انجام شد. جهت مقایسه آستانه شنوایی در گروههای مختلف، در ابتدا هر گروه به فرکانسهای پایین (شامل 500، 1000 و 2000) و بالا (4000 و 8000) تقسیم شدند و سپس مقادیر آستانه شنوایی در گروهها با استفاده از آزمون t با یکدیگر مقایسه گردید. مقادیر P کمتر از 0.05 معنی دار تلقی شد. فرکانسهای بالای 4000 هرتز بین مقادیر PTA در دو گروه بیماران و کنترل تفاوت معنی داری وجود داشت 15±5.3) دسی بل در گروه شاهد 35±4.3 در گروه مورد، (P<0.05. مقادیر PTA در فرکانسهای بالا در بین بیماران مبتلا به عوارض بالاتر بود 29.6±13) در گروه عارضه دار، 19.9±10 در گروه بدون عارضه، (P<0.05. در بین عوارض مختلف بیماری دیابتی مشاهده گردید که وجود عامل خطر هیپرلیپیدمی نیز در فرکانسهای بالا باعث افزایش آستانه شنوایی می شود (در بیماران مبتلا با هیپرلیپیدمی 28.6±11، در بیماران بدون هیپرلیپیدمی 18.7±6، (P<0.05. به نظر می رسد در بیماران دیابتی غیر وابسته به انسولین، آسیب های عروقی می تواند در سطح عروق گوش نیز ایجاد شود و باعث کاهش آستانه شنوایی در این بیماران گردد.

امروزه نقش فعالیت فیزیکی در سلامتی جامعه و اثر آن در پیشگیری و کنترل بسیاری از بیماریها مطرح میباشد. بر این اساس ما بر آن شدیم که فعالیت فیزیکی زنان دیابتی غیروابسته به انسولین را بررسی نماییم. در یک مطالعه توصیفی ـ تحلیلی به روش نمونه گیری آسان از بیماران زن دیابتی غیروابسته به انسولین مراجعه کننده به مرکز تحقیقات غدد و متابولیسم اصفهان و با استفاده از پرسشنامه سازمان جهانی بهداشت به روش مصاحبه، فعالیت فیزیکی در مدت 1 سال توسط کارشناس تغذیه بررسی گردید. میزان فعالیت در اوقات بیکاری، پیاده روی (پیاده روی جهت خرید و پیاده روی ورزشی در اوقات بیکاری)، فعالیت فیزیکی در خانه داری و فعالیت فیزیکی در فعالیت شغلی برحسب دقیقه در هفته تعیین گردید و میزان فعالیت فیزیکی کل از جمع موارد فوق محاسبه شد. نتایج با فعالیت فیزیکی زنان آمریکا مقایسه و P<0.05 معنی دار تلقی شد. تعداد بیماران 135 نفر با میانگین سنی 3/10±49 سال و نمایه توده بدنی معادل 97/4±28 و وزن 5/12±4/69 کیلوگرم بود. نتایج نشان میدهد 90% از زنان دیابتی در اوقات بیکاری بی تحرک هستند. میزان دقایق صرف شده جهت فعالیت فیزیکی در اوقات فراغت و فعالیت شغلی به طور معنی داری کمتر از زنان آمریکایی میباشد (P<0.001 و P<0.0001). دقایق صرف شده جهت فعالیت خانه داری به طور معنی داری بیشتر از زنان آمریکایی بود (P<0.0002). از فعالیت خانه داری زنان دیابتی از نوع سبک و خیلی سبک میباشد. دقایق صرف شده جهت فعالیت فیزیکی که موجب اتلاف انرژی و در نهایت کاهش وزن و ذخایر چربی و کنترل دیابت و همچنین افزایش آمادگی جسمانی میشود، در زنان دیابتی ما بسیار کم میباشد. به نظر میرسد باید در جهت آموزش افراد دیابتی به انجام ورزش و افزایش فعالیت فیزیکی در اوقات بیکاری برنامه ریزی مناسبی را اتخاذ نمود.

زمینه و هدف: شیوه زندگی کم تحرک و کاهش قدرت عضلانی، معمولا در بیماران دیابتی نوع دو، موجب توسعه سندروم متابولیک و عوارض بیماری های قلبی - عروقی می شود. مطالعه حاضر با هدف ارزیابی تاثیر یک دوره تمرینات ترکیبی مقاومتی - ویبریشن، بر عوامل متابولیک و خطرزای قلبی - عروقی و نیز قدرت عضلانی در بیماران دیابتی نوع دو انجام شد.روش تحقیق: در این مطالعه کاربردی تعداد 23 بیمار دیابتی مرد در محدوده سنی 51±8.9 سال، به دو گروه شاهد و تمرینات مقاومتی - ویبریشن تقسیم شدند. برنامه تمرینی، شامل دوازده هفته تمرینات ترکیبی بود که به صورت چهار جلسه در هفته (دو روز مقاومتی - دو روز ویبریشن)، بر روی هشت گروه از عضلات بزرگ بدن، در گروه تمرینی انجام شد. تمرینات مقاومتی با شدت 60-70% یک تکرار بیشینه و ویبریشن در فرکانس 30-35 هرتز انجام شدند. گروه شاهد، در هیچ یک از تمرینات شرکت نداشتند. میزان فشارخون سیستولیک و دیاستولیک، هموگلوبین گلیکوزیله، گلوکز خون، تری گلیسیرید، کلسترول تام، کلسترولHDL  و LDL و نیز قدرت عضلات ناحیه زانو و بازو، با روش های معتبر، ارزیابی گردید. برای تعیین اثر تمرینات ترکیبی، از آزمون تی وابسته در سطح معنی داری P<0.05 استفاده شد.یافته ها: تمرین ترکیبی مقاومتی - ویبریشن، سبب کاهش معنی داری در گلوکز خون (P=0.01)، درصد هموگلوبین گلیکوزیله (P=0.01)، تری گلیسیرید (P=0.001)، کلسترول LDL (P=0.05)، فشارخون سیستولی (P=0.001) و دیاستولی (P=0.01) و افزایش معنی داری در کلسترول HDL (P=0.05) و قدرت عضلات پایین تنه (P=0.01) و بالاتنه (P=0.05) بیماران دیابتی نوع دو شد؛ در حالی که هیچ تغییر معنی داری در گروه شاهد مشاهده نشد (P>0.05)، همچنین مقایسه تفاوت بین میانگین های پیش و پس از آزمون در دو گروه تمرین - ویبریشن و شاهد، نشان داد که در تمامی متغیرهای فوق، تفاوت میانگین ها در گروه تمرین - ویبریشن معنی دار بود (P<0.05).نتیجه گیری: دوازده هفته تمرینات مقاومتی - ویبریشن می تواند با در نظر گرفتن ملاحظات بالینی، برای بهبود عوامل خطرزای متابولیکی و قدرت عضلانی بیماران دیابتی نوع دو مطلوب باشد.

زمینه و اهداف : دیابت قندی یک بیماری شایع، مزمن و با عوارض جدی همراه می باشد. نیمی از بیماران دیابتی غیر وابسته به انسولین (NIDDM) از بیماری خود بی اطلاع هستند، بنابراین لزوم بیماریابی دیابت احساس می شود. هدف این مطالعه بیماریابی دیابت با استفاده از فاکتورهای خطر می باشد.روش بررسی: مطالعه از نوع توصیفی(cross - sectional)  در دو منطقه از شهرستان نجف آباد اصفهان با جمعیت تحت پوشش 12228 نفر و جمعیت بالای 40 سال 2333 نفر از نظر داشتن فاکتورهای خطر 9 گانه (سابقه فامیلی دیابت، چاقی، فشارخون بالا، کاهش وزن چشمگیر، پرادراری، پرنوشی، سابقه قندخون بالا درحاملگی، ماکروزمی نوزاد و به دنیا آوردن نوزاد مرده) مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: از جمعیت مورد نظر یک سوم افراد از نظر فاکتورهای خطر مثبت بودند که برای آزمایش قند خون فرستاده شدند. 47 مورد بیمار دیابتی جدید شناسایی گردید. اگر بیماران دیابتی را که قبلا شناسایی شده اند نیز منظور نماییم شیوع بیماری دیابت در افراد بالای 40 سال در منطقه مورد مطالعه %8.9 می باشد که با آمارهای موجود مطابقت دارد. نتیجه گیری: بیماریابی دیابت قندی در افراد بالای 40 سال با استفاده از فاکتورهای خطر هزینه های تشخیص دیابت را به یک سوم تقلیل می دهد زیرا به جای 2333 آزمایش قند خون حدود 800 آزمایش قند انجام شده و تقریبا همان نتیجه حاصل می گردد.